İşte buradayım!

Cahil Okur’dan herkese selamlar…

“Uzun zamandır yoktum” diyerek sizleri yeni bir dönüş yazısıyla karşı karlıya bırakmayı istemezdim ancak ne yazık ki öyle olmak zorunda. Ve ne yazık ki artık dönüşlerimde sabit kalamamak üzüyor beni. Ancak bu sefer kararlıyım sanki… Ben yokken buralarda olan, eski veya yeni demeden yazılarımı okuyan ve yorumlayan dostlara öncelikli olarak teşekkür etmek istiyorum. İyi ki varsınız!

Yeni bir “İKLİM”

Neydi o ilk okulda öğrettikleri iklimler, hatırlıyor musunuz… Ben pek hatırlamıyorum aslında ama yazları sıcak olan, kışları ılık geçen yerler vardı mesela… Soğuk ve yağışlı geçenler, 4 mevsim sıcak olan yerler sonrasında… Belki bu satırları okuyanlarda böylesi güzel iklimlerde, ya da daha zorlu iklim şartları altında… 

Benim için ise yeni bir iklim var artık, göz bebeğim, aşkım, her şeyim olan; kızım İKLİM… İlk göz ağrım, canım, cennet kokulum. Hangi cümleler ile tarif edilebilir, hangi kelimeler yeter ona olan sevgimi bilmiyorum ama evladımı çok sevdiğimi söyleyebilirim sadece. 26 Mart günü  13:27’de ilk defa gördüm onu. Ve artık hiç ayrılmayacağız Allahın izniyle…

“Babalık farklı bir şey…”

Sevdiğim bazı kişilerle babalık hakkında konuşurken, “kucağına aldığın ilk anda başlar babalık” demişti. Bense daha annesinin karnındayken bile çok seviyordum kızımı ve “farklı ne olabilir ki?” sorusunu soruyordum kendime. Ancak farklıymış gerçekten. İlk kucağıma alışımla başladı babalık serüvenim. O duygu, o his gerçekten de kucağınıza aldığınız anda başlıyor.Ebenin size puset içinde getirdiği ilk anda, ilk görüşte, kokusunu içinize ilk çektiğiniz anda  farklılaşıyor her şey. Babalık işte tamda o anda başlıyor bence de…

Her şey güzel olmayabiliyor

Elbette ki ailenin yeni üyesi ile tanıştığımız bu dakikalarda farklı duyguları da beraberinde yaşadık ne yazık ki. Şükür bu günümüze ama o anları da anlatmak içimi dökmek istiyorum sizlere.

Yavrumuzu başarılı bir operasyon neticesinde kucağımıza aldık ama canımın canı yanımızdaydı lakin annesini görememiştim ne yazık ki. Kendimizi o denli normal doğuma hazırlamıştık ki doktorumuz Özgecan hanımın “İkinizin sağılığı için sezaryene alacağız” teklifi ile yaşadık ilk şoku. Neyse ki eşim de bende bu noktada kararı doktora bırakmamız gerektiğini önceden konuşmuştuk.  Netice de operasyon başlamış, belirli bir süre ardından kızımızı görmüştüm. Annesiyse hala yoktu.

Yaklaşık olarak iki saat kadar ameliyathane önünde bekledikten sonra doğumhane başhemşiresinin yanında aldım soluğu. Sağ olsunlar hepsi güler yüzlü insanlardı, karımın çıkmadığını belirtmem ardından hem beni sakinleştirmek hem de latife yaparcasına “Rahat ol sen bir şey olsa önce benim haberim olurdu.” dedi. Dedi ama bende ki tedirginliği de sezecek olacak ki “ Sen git, ben geliyorum bakarız bakalım ne yapıyormuş hanım efendi” dedi.

Ardımdan ameliyathaneye girerek eşime baktı ve beni de bilgilendirdi. Eşime yapılan epidural anestezi sanırım çabuk etkisini kaybetmiş ve tamamen uyutmak zorunda kalmışlar. Böyle olunca da uyanma süreci biraz uzamış. Bunu duymaksa beni rahatlattı. Aklım başıma geldi ve kızıma bakmak için doğum servisine yöneldim.

Ömrümün en uzun koridoru

Eşimi beklemeye ara verdikten sonra soluğu kızımın yanında aldım. İlk kontrolleri ardından kızımda odaya yeni gelmişti. Annem vardı sadece yanına ve bir ebe… Ebe bir şeyler anlatıyordu lakin ben anlamamıştım. Benim gelmememin ardından ebe odadan ayrıldı. Bense annemin yüzüne bakıyordum. Normal değildi, bir şey vardı hissediyordum.  Annem lafı uzatmadan olanları anlattı. Ne yazık ki kızımın ayağında bir sorun vardı, kendimi odadan nasıl dışarı attım bilmiyorum. Doğum hane servisinden çıktığım gibi yığıldım yere, ağlamaya başladım. Annem başımdaydı, ben yavruma üzülüyordum o da yavrusuna… Yaklaşık 30-35 metrelik koridorun sonundaki çocuk doktorunun odasına gidene kadar ömrümden ömürler gitti. Durumu sordum ve çok şükür ki korkulacak bir şey olmadığını söyledi. Karşılaşılan bir durum olduğunu ifade eti ve uzmana göstermemizi söyledi. Söylenenleri yaptık ve sadece periyodik masajlar ile derdimiz geride kaldı çok şükür. Ama halen o koridorda attığım adımları hatırladıkça bir farklı oluyor her şey. Ağır geliyor nefes almak, görülmeyen yüklerin altında eziliyorum.

Sarılık ve kısa süren ayrılık

Çocuğunuz varsa eğer az çok anlayabilirsiniz beni… Doğum üçüncü günü de küveze alındık, sarılık olmuştuk. Elbette biliyordum doğan çocukların sarılık denen illete yakalanma riskinin fazlalığını ama üzülüyordum. Kızımı göremedim uzun süre. Annesi odada kalırken o doğumhane içerisinde olan odadaydı. Telefonla arıyorlar, “Erdoğan bebeğin annesi gel” diyorlardı. Koşa koşa gidiyorduk eşimle. İki aşkım içerde hasret giderirken ben kapalı jaluzilerin arasından az da olsa onları görmeye çalışıyordum. Şükür ki atlattık onu da, Salı günü girdiğimiz hastaneden Pazar günü çıktık ve evimizin yolunu tuttuk.

Artık üç kişiyiz

İki kişi olarak elimizde çantalarla ayrılmıştık evimizden. Karımın karnı burnundaydı, bense heyecandan ölüyordum. Üç kişi olarak döndük sonrasında evimize. Ben, güzel eşim ve hayattaki en büyük şansımız kızımız, İklim. Artık daha farklı bir havası var evin, her şeye daha farklı gözlerle bakıyoruz. Eşim daha bir olgunlaştı anne olduktan sonra, narin yapısının yerini daha korumacı daha cesaretli bir hal aldı. Bense hala duygusalım, baba olduktan sonra bu durum biraz daha arttı.

Anlayacağınız iki güzelle paylaşıyorum artık bu hayatı, değmeyin keyfime…